O peso da identidade, a memoria e a propia vida danse a man en Adeus, capitán Walton, o novo libro de Miguel Mato, que presentará esta tarde ás 20.00 horas na librería Moito Conto. O autor, mestre durante anos de lingua e literatura na Coruña, reúne no seu último traballo un conxunto de cinco relatos con pegada poética, no que conflúen desde Karen Blixen ata as incontables tardes de lectura coa súa avoa.

-Define Adeus, capitán Walton coma unha escrita poética. É difusa para vostede a liña entre prosa e poesía?

-Está moi difusa pola propia historia da literatura. Non vou dicir que o concepto de xénero estea superado, pero ás veces ten zonas intermareais onde se confunde a lírica coa prosa ou incluso coas formas teatrais. Eu escribo, e a miña escrita é fundamentalmente poética nas personaxes, nas descricións?

-O seu cultivo dos xénero comparte ademais un fondo pouso autobiográfico. A literatura é un espello?

-Si. Cada unha das personaxes deste libro son eu. E moitas veces me inspirei en paisaxes da miña infancia. Os xuncais, a vexetación? Ou Adeus, capitán Walton, un pub de Ponteceso, onde sempre escribo e presento libros.

-Precisamente ata alí retrocede na obra, ao Ponteceso dos anos 60. Foi aquel período tan crucial como semella?

-Si, porque foi o nacemento de min mesmo como lector. Eu recordo un Ponteceso de inverno, no que ás veces faltaba a luz. E logo están os xuncais, sobre os que está creado o meu imaxinario. É onde me identifico máis, porque o levo desde a infancia.

-Quen lle inculcou a paixón pola literatura naquela etapa foi a súa avoa Teresa, que retrata en Flores nun vaso de auga. De que xeito lle influíu?

-Moitísimo, porque vivín moito na casa dela. Eu era un neno que foi criado entre mulleres. Estaba a miña avoa, a miña nai e as súas dúas irmás. Durante eses anos, creo que a educación feminina marcou moito máis que a masculina. A miña avoa ensinábame a ler en francés, cun libro de aventuras que tiña.

-Logo marchou para Coruña. Aquilo tamén deixou pegada?

-Claro. Eu tamén son urbanita. Lembro os anos 80, cando na Coruña fixemos o grupo De amor e desamor con Fernán-Vello, Pilar Pallarés?

-Estivo tamén en Alén, co fin de renovar a literatura galega. Busca hoxe o mesmo na prosa?

-Non sei. Se eu pensara iso quizais fora moi soberbio. A min chégame con escribir, o que pasa é que pretendo ser fiel a min mesmo, escribir como sei. Logo, pretendo que esta obra interese por ser anovadora. Quero facer un conxunto de relatos que non sexan realistas, senón que gusten polo lirismo que teñen.

-No fondo deles, agóchase unha defensa da profesión literaria. Cal é o sentido de escribir hoxe para Miguel Mato?

-Escribes porque tes que escribir. A escrita para min é consubstancial coa vida, é unha forma de vida como amar. Escribir ante todo é coñecer. Non rematas de coñecer algo da túa vida ata que o escribes. E logo tamén é a procura da fermosura. Por iso detrás disto hai unha defensa da literatura como beleza.