Manuel Vilariño: “A cidade, como a pantalla dixital, ten secuestradas ás persoas ”

A soidade non inquieta a Manuel Vilariño. De feito, o fotógrafo e poeta coruñés di estar acostumado a “non sufrir compañía”. Dese illamento en Bergondo xurdiu o seu último poemario: Eloxio do confín. A obra reúne as súas reflexións en 55 haikus, unha forma poética xaponesa. Un libro concebido durante os primeiros meses da pandemia e que o autor presenta este xoves ás 19.30 horas no Museo de Belas Artes.

O poemario naceu en tempos de pandemia e confinamento. Como viviu aqueles días?

A miña vida está moi vinculada á cela monacal. Eu non vivo na cidade. Vivo nunha casa e derredor teño un bosque. Polo tanto, estou acostumado a vivir só, en compañía do meu can. Cando chegou a pandemia, iniciei unha serie de anotacións poéticas. Saía a camiñar polo bosque a primeira hora da mañá e así empecei a desenvolver o que acabou cocretándose neste poemario.

Fala con agrado do bosque, pode describilo?

A maioría das árbores planteinas eu hai moitos anos. Ten bidueiros, faias e carballos. É onde adoito pasear. Pero, conforme avanzaba a pandemia, algunhas mañás camiñaba ata as marismas. É un espazo fantástico de xunqueiras, de cantos de paxaro e tamén de zunido de insectos. É un multlipicador dos sentidos.

Foi difícil reflexionar en tempos tan funestos como os da pandemia?

A pandemia percibina pouco. Non existía nos lugares polos que me movía eu. Eran camiños ou espazos naturais onde non había xente. Entón, para min a pandemia era como se non existise.Existía o silencio na hora auroral: o amencer.

O formato escollido, o haiku, está moi vencellado á natureza. Conecta á perfección con Galicia.

Si, sobre todo coa natureza enigmática que abunda en Galicia. O haiku é unha manifestación poética que, a pesar da súa procedencia xaponesa e zen, ten moito que ver con ese sentir do medio natural galego. É dicir, esa visión comtemplativa de saber mirar ou escoitar como o animal.

Por que elexiu este formato?

O formato elixiume a min. A fotografía e a poesía teñen moito que ver cun instante, que condensa nunha imaxe unha realidade. Esa condensación tamén está no haiku porque se compón tan só de tres versos . Polo tanto, é necesario concentrar a emoción dun instante en moi poucas palabras. Para un poeta este aspecto ten moito atractivo.

Nesa liña, o seu haiku A noite morre / un paxaro durmido/ ás no baleiro. ben podería ser o pé dunha das súas fotografías.

Certo. A miña fotografía é unha estética da concisión que sintetiza perfectamente o que é un haiku.

Sacou algunha foto ademais de tomar anotacións?

Adoito levar unha cámara comigo pero o tipo de fotografía que eu fago está máis vinculada ao conceptual, non a captar unha sensación. Síntome moi afastado, dende hai tempo, da fotografía documental.

A natureza canaliza a súa arte, por que a cidade non o inspira?

Nunca me sentín vinculado á cidade. Eu concibo a cidade unicamente como un núclero moi poboado para ir ao teatro, ó cine ou a un concerto. Fóra diso, síntome máis comprometido eticamente co bosque atlántico ou coa paisaxe.

Repélelle a cidade?

Para min é incomunicación máis que repulsión. Non teño complicidade coa biocenose que constitúen as poboacións da cidade, onde non existe o equilibro coa terra. A cidade hoxe é como unha pantalla dixital, ten secuestradas ás persoas.Polo contrario, os espazos naturais son outro tipo de cela: unha cela espiritual, ética e que configura silencios.

En que proxectos traballa nestes momentos?

Na paisaxe galega, tanto en poesía como en fotografía. Para min é obsesivo achegarme ás zonas onde se pode atopar a presenza do mar, dos cantís e dos vales que antigamente eran glaciares. A súa beleza estimúlame. É un descenso interior ao máis íntimo: o pensamento poético.

Suscríbete para seguir leyendo